الان که دارم این متنو می نویسم ۱۱ ساعت و ۵۰ دقیقه هست فیکس نشستم توی اورژانس البته این رو به حساب بد بودن رزیدنت هام نذارید اتفاقا امروز شانس باهام یار بود و خوباشون بودن یه تمرین بود برای فیکس بودن میخواستم خودمو محک بزنم و الان که ساعات پایانیه با افتخار بگم دیدی تونستی ؟ هر بار باید یادم بیاد نتونستن نداریم ، چیزی که هست نخواستنه . ۶ سال برای یک بچه تو ذهن پدر مادرش چه شکلیه؟ سینه خیز رفتنش ، اولین لبخندش ، اولین گفتن مامان بابا ، لگو درست کردنش و کلی
خاک بر سرت وطن که لیاقتشون رو نداشتی لعنت به تو ایران که مادر خوبی برای فرزندانت نبودی ولی هر جا برم هر جا بری فرقی نداره قلبم نمیتونه تورو تنها بذاره مثل همین بارونی که هر شب میباره حال منم بعد تو تعریفی نداره هر جا برم هر جا بری یاد توام من چی شد که این دنیا شد واسه من جهنم
درباره این سایت